Szabla Polska Szabla Husarska wz 1750 z Paluchem z Pochwą na Tablo

HISTORYCZNA SZABLA HUSARSKA Z XVII W Z POCHWĄ NA TABLO

Producent: PŁATNERZE
 

Prezentowany model jest wierną repliką polskiej szabli husarskiej. Szabla husarska, to popularna nazwa szabli używanych przez jazdę polską (głównie przez husarię) w XVII i XVIII-wiecznej Polsce. Szabla ta wyewoluowała z szabli węgiersko – polskiej z XVI wieku pod znaczącym wpływem szabli tureckich i zachodnioeuropejskich.

Dane techniczne:

Wymiary:

Długość całkowita w pochwie: ok 95 cm

Długość szabli bez pochwy: ok 90 cm

Długość klingi: ok 78 cm

Grubość ostrza przy rękojeści: ok 4 mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: ok 3,6 cm
Długość pochwy: ok 83 cm

Waga z pochwą: ok 2,0 kg
Waga bez pochwy: ok 1,2 kg   
Waga pochwy: ok 0,85 kg

Głownia szabli wykończona jest piórem, będącym obustronnym ostrzem umożliwiającym zadawanie pchnięć. Z jednej strony ostrza wygrawerowany jest napis „JESUS MARIA JOSEF SPES MEA”, a z drugiej „HUSSARIA”.
Była to broń świetnie sprawdzająca się podczas walki konnej, pozwalająca na szybkie i silne uderzenia.
Dosyć ciężka pół-zamknięta rękojeść chroniła dłoń i dawała lepszą kontrolę nad szablą.
Dodatkowo kontrolę nad bronią zwiększa mosiężny kaptur na tylnej części rękojeści. Mosiężny lub paluch, znajdujący się pośrodku jelca, dostosowany do oparcia kciuka wzmacnia uchwyt i pozwala na szybsze wykonanie kolejnego cięcia. Mosiężny jelec z wąsami zapewnia szabli tej długą żywotność poprzez wzmocnienie jej w najsłabszym punkcie.

W zestawie znajduje się pochwa z chromowanej stali oraz drewniane tablo.

Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla : 30 cm
Waga tabla: 2,6 kg

STAL I KONSERWACJA
Szabla nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze (głownia) wykonane jest ze stali węglowej polerowanej. Polerowanie jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej struktury. Zalecamy aby co jakiś czas głownia była konserwowane bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka dedykowanego do konserwacji stali (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości produktu). Pochwa nie wymaga konserwacji.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.